مردی از تیره باران

مردی از تيره باران /
 بنشسته به رهیز جفا می نالد/
 به نوا می خواند /
 به خدا می گويد/
من پی جرعه ای از جام وفا می گردم/
و پي لحظه ای آرامش جان ميگردم/
دلخوشی می خرم از دست پر از رحمت تو/
به بهای همه عمرم دلخوشی می طلبم/
من پی خنده ای از دشت بلاء آمده ام/
و پی شادی بی حضرت غم می گردم/
به خدا دلتنگم /
 به خدا دلتنگم مرد هي مي گريد / مي نالد /
 می خواند/
و دريغ از يك گوش شنوا/
همچنان می نالد / به كه بايد گويم/
كه من از هم سخن و همراهم می نالم/
به كه بايد گويم قفسم تنگ و نفس می گيرد/
من نه آنم كه توانم دل را/
مرغك وحشي را به قفس در بندم/
من نه آنم كه توانم باشم/
همره هم سخن دشمن كيش/
كه در اين عصر به هر كس گويم : يار /
او دشمن جانم گردد /
 زين جهت مي گريم می نالم /
من پی يك دل سرشار محبت هستم/
و پی دست پراز مهری بی روی و ريا/
و بسا مي بينم /
 دست پر گرمی يك دوست كه می رنجاند/
دست خونين دلم /
 و بسی آزارم دهد آن خارنگاه يارم/
به كه بايد گويم /
من نی ام سنگ و ني ام تخته كه من/
مرغ باغ ملكوتم كه به بندم كردند/
و پی لحظه ای آزادی از اين دام بلا مي گردم/
به خدا دلتنگم/
ز جهان بيزارم/
 به كه بايد گويم /
 من نه آهم و نه اشك /
نه از تبار گياه كه از عشيره خاكم /
 خاكم/آری از تيره خاك سيه ام /
 پس چرا خاك نباشم كه بپوشانم سردگران/
و چرا خاك نباشم /
 كه برویانم سبزی به جهان